Ah gözünü sevdiğimin İstanbul'u, ne hayatlar ne hikayeler var sende... Sen ne güzel bir şehirsin. İşte o İstanbul'u İstanbul yapan ondaki hayatlardan biri Unkapanı'nda kendi halinde devam ediyor. Gürkan abi burada 8 yıldır yolcuları, taksicileri çaylamaya devam ediyor. Hem de en güzelinden muhabbetle...
Gürkan abi Konyalı bir ayakkabı ustası. İstanbul'lu sayılırım artık diyor kendisi. Konya'yı bilmiyor hiç. Hani Taksim'den Tarlabaşı Bulvarı'ndan indiğinizde geçtiğiniz köprü var ya; Atatürk Köprüsü; işte o köprünün bitiminde hemen sağ taraftaki eski Tekel Binası'nın önünde onun yeri...Küçük arabası ile her gün orada; hem çay yapıyor müdavimlerine hem ekmek arası kızartma, yumurta ve kahvaltılıkları ile kazınan mideleri şenlendiriyor. Çayı mı? Gayet başarılı. Öle hemen bir çay ver dediğinizde gelmeyebilir çay ama; 5 dk sonra taze çay çıkacak der bazen. Bekleyin, bu arada Süleymaniye'nin manzarasına eşlik edin, gelip geçen arabaları sayın tabii sayabilirseniz.
Abi diyorum neden yapmıyosun ayakkabı ustalığını? Abi diyor, kalmadı hiç bir şeyin tadı artık... Çok çalışırsın az kazanırsın. Burada kavruluyoruz yağımızda, bir de sigortamı yatırabilsem... Gözleri kayıyor hemen önünde tüten demliğe; İnşallah diyor başalatacağım onu da yaza kadar, hele bi bitsin de şu arabanın borcu.
Aman abi diyorum ihmal etme...
Akşam 6 da açıyor tezgahını, gece 3e kadar orada. Tekel Binası'nı Özel Üniversite yapıyorlar bu günlerde, abi diyorum napacaksın burdan git derlerse; burası diyor taksi durağı, zannetmiyorum diyeceklerini. Ama olmadı karşıya açarım artık. Hem burada taksiciler ne yapacak bir çay içecek yer olmadıktan sonra?
Her akşam otobüsten indiğimde bir uğrayıp Gürkan abiye hem onun güler yüzünü görürüm, hem de bir bardak (en az) çay içip öyle geçerim eve, keyfim yerinde...
